“On en peut pas brûler la mémoire de Jehanne!” De jonge meisjes met stralende ogen en opgeheven hoofd laten op mij een felle indruk na tijdens het middeleeuws schouwspel voor de abdij van Domrémy-la-Pucelle in de Franse Vogezen. De bijna voltallige bevolking van het kleine dorpje werkt actief mee aan het jaarlijkse evocatiespel rond het leven, sterven en de rehabilitatie van hun held, Jeanne d’Arc, of Jehanne zoals ze hier genoemd werd.

Jehanne was geen gewone held. Ze liet zich leiden door haar innerlijke stemmen, die ze toeschreef aan de heilige Catherine en de heilige Margaretha. Deze stemmen verbonden haar met het goddelijke en met wat Jehanne als haar levensopdracht aanvoelde. Ze hield met passie haar pleidooien om de bevolking op te roepen Karel VII te steunen als rechtmatige leider van haar vaderland. Ze trok ten strijde toen ze zestien jaar oud was, trok mannenkleren aan en leerde paardrijden. Ze haatte het doden van mensen, elke dode in de strijd was er een te veel. De vraag blijft of ze ooit een persoon het leven benam. Er leefde heel wat tweestrijd in het gemoed van Jehanne op dat vlak, maar ze bleef strijden voor wat zij als rechtvaardig aanvoelde. Ze stierf de vuurdood op een brandstapel in Rouen op negentienjarige leeftijd. Veroordeeld als ketter door een Kerkelijke rechtbank. Vijfentwintig jaar na haar dood werd het proces herzien en werd ze gerehabiliteerd. In de geschiedenisboeken is ze nu officieel een held en een heilige.

Waar haalde Jehanne haar passie en haar doorzettingskracht? Wat maakte van haar een rechtmatige held, die ook twijfelt, onzekerheid en angst durft uiten en uiteindelijk vertrouwt op haar innerlijke leiding? Wat vormde haar tot een ware Shero – een vrouwelijke held – en welke boodschap heeft ze voor de jongeren van vandaag?

 

 

eerste foto; glasraam ‘Joan of Arc’ in Lumière Divine – artiest Greg Tricker – foto Ann Ackaert

tweede foto: standbeeld Jean d’Arc in Kathedraal Reims –  foto Prosper d’Épinay – via wikimedia

derde foto: standbeeld Jean d’Arc in Domrémy-la-Pucelle – foto Ann Ackaert