Vandaag 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Op 8 maart 1908 vond in New York de eerste staking door vrouwen plaats. De staking was gericht tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie en is beroemd geworden door onder meer de poëtisch verwoorde eis van de vrouwen: “brood en rozen”. De staking was het prille begin van de strijd voor de vrouwenemancipatie en tegen de ongelijkheid. Inmiddels zijn we vele jaren verder. Ook dit jaar wordt op 8 maart aandacht gevraagd voor de impact van vrouwen, voor gendergelijkheid en andere thema’s. Is inclusie nog niet bereikt? Is er nog werk te doen?

Het leven of dat wat is, is een ongelooflijk mysterie. Daar maken we allemaal, niets en niemand uitgezonderd deel van uit. Het leven is onze ware natuur terwijl wat we kennen van onszelf slechts een ‘ik’ is, een zelfbeeld gevormd door ons denken. Cultuur en opvoeding hebben diepe sporen van identificatie in ons getrokken, zodat we ons nog maar nauwelijks bewust zijn van de innerlijke ruimte van waaruit alles, de inhoud van ons hele bewustzijn, gedachten, gevoelens, ontstaan is en waarin alles weer verdwijnt. Waar diepe vrede, vreugde, vrijheid en vervulling wonen. In plaats daarvan is er een zodanige identificatie met een iemand, een zelfstandig persoon of individu die ‘iets’ doet of ondergaat. Die apart staat of afgesplitst is van de werkelijkheid. Met als direct gevolg dat we proberen controle over die werkelijkheid uit te oefenen. Daarom is het controlerende ‘ik’ of ego bijna altijd in gevecht met dat wat ‘is’. Met het huidige moment.

Meestal zijn we ons er niet van bewust dat de wereld die we ‘zien’ onze overtuigingen en gedachten uitbeeldt. We hebben juist het gevoel dat onze gedachten en emoties een reactie zijn op een onafhankelijk buiten ons bestaande wereld. Hoe je naar iets kijkt, bepaalt wat je zult zien. Het ‘ik’ waar we ons mee identificeren heeft een bril op van overtuigingen, ideeën, concepten en verwachtingen etc. waarvan we blindelings geloven dat ze waar zijn. Daardoor horen en zien we alleen wat het ‘ik’ ons wil laten horen en zien. Ons zien en horen wordt belemmerd door ons denkkader: de set aan overtuigingen en gedachten die de overhand hebben in onze geest. Wat je ziet is het directe resultaat van hoe je denkt. Jij bent degene die de beelden ziet en hun betekenis ontlenen ze aan jou. Zo zien we alleen ons naar buiten geprojecteerde ego en zijn we min of meer de gevangene van onze identiteit. Het is onze eigen projectie die ons onrust geeft en waardoor we denken dat er iets niet goed is en moet verbeteren. De wereld om ons heen spiegelt ons binnen. Verander je binnen, dan verandert buiten. Het speelt zich allemaal in ons af. Maar eigenlijk hoef je niets te veranderen, alleen je denken erover.

We hebben ogen gekregen om de wereld te zien,
we hebben de wereld gekregen om onszelf te zien.

Wat leeft er onder ons? Wat verbindt ons? Als moeder, dochter, vrouw van, partner, manager, medewerker, klusjesvrouw, vriendin. We willen het beste voor onze kinderen, voor de wereld, voor onszelf en anderen. Wat drijft die mooie vrouwen die het verschil willen maken? Die positieve verandering willen brengen? Ik begrijp jullie hart gedragen missie omdat ik die missie met jullie deel. We komen van ver. Van onderdrukking en afwijzing naar je eigen stem gebruiken. Opgegroeid met een verleden waarin vrouwen en het vrouwelijke als minder waard(ig) werd gezien. Dat heeft haar sporen nagelaten. Nu zijn we bezig onszelf te hervinden. Mannen ook. Voluit onszelf te zijn. Openheid. Ruimte. Niet ingevuld door een verhaal van ons denken. Wat als we dit moment omarmen in plaats van ertegen te strijden of het te willen verbeteren? En zo onszelf omarmen? Er valt niets te verbeteren. Voor ons ‘denkende ik’ is dat onbegrijpelijk. Die blijft onbewust het verleden zien en het zo in stand houden. Het leven is alles al. Boosheid, vreugde, je sterke en minder sterke kanten. Samen kunnen wij in Nederland gelijke kansen mogelijk maken zonder politieke actie, zonder afhankelijk te zijn van anderen of de omstandigheden de schuld te geven. Door onszelf volledig te accepteren met alles erop en eraan. Lief te hebben. En onze aandacht te richten op ‘degene’ die ongelijkheid ziet, die iets mist, misschien iets nog niet helemaal erkend in haarzelf, ergens naar verlangt. Dat deel in onszelf wat gekoesterd, wat gezien en gehoord wil worden en zo tot herontdekking van ons ware Zelf te komen. Ons altijd al heel-zijn te leven. Een ‘ik’ die niet los staat van wat is. Die samenvalt met de wereld en de mensen om je heen. Eenvoudig dit. Op straat lopen, je tanden poetsen, een vriendin verschijnt. Naar een concert luisteren is alleen naar een concert luisteren. Zonder oorzaak en gevolg. Voelen wat je voelt. Eenheid in plaats van afgescheidenheid. Dat is vrijheid van in plaats van vrijheid voor. De ultieme vrijheid.

Ik nodig alle vrouwen, mannen en vrouwenorganisaties die de wereld een beetje mooier willen maken en zij die het nu al mooi of lelijk vinden of helemaal niets vinden van harte uit mee te doen aan de doorlopende crowdfundactie van Herstory www.herstorybook.eu. Bestel alvast een exemplaar van het boek met prachtige verhalen over de kracht en kwetsbaarheid van het feminiene. Mijn eigen verhaal Leven Zijn gaat over hoe ik de verbinding met het leven kwijt was en weer in een natuurlijke flow kwam door de vrouwelijke kracht van je overgeven aan en te vertrouwen op wie of wat je in werkelijkheid bent. Nu. Dit moment. Leven. Zijn.

Anja

 anja@herstorybook.eu