Ik lees de Bijbel maar blijk op dit moment toch vooral geïnteresseerd te zijn in Maria, de christelijke versie van de Grote Moeder. In een paar blogs neem ik je graag mee in hoe ik beide zie, de moeder en de Moeder en waarom hun verhaal mij zo raakt en misschien jou ook wel….
Wie is die vrouw die staat voor Leven en Liefde en beide aan zich zag onttrekken. Wiens lichaam en seksualiteit eeuwenlang werd veroordeeld en onderdrukt. Die geen Moedergodin meer mocht zijn maar wel moeder van en heilige maagd. Wiens aanwezigheid in onze harten en zielen gedrukt staat. En daar waar we ons overgeven aan Haar, aan het Leven, belichamen we haar vrouwelijke kracht, vrouwen en mannen, in vereniging met het mannelijke. Wie is Maria, de Grote Moeder in jou? Mogen we ons weer gedragen voelen door Haar, door Leven of is de heilige maagd, haar donker, actief? Mogen we net als Zij genade ontvangen – het licht in onszelf?
We gaan ver terug om haar voor het eerst tegen te komen. Een tijd die we nu de Oudheid of Prehistorie noemen. Vrouwen leefden in stabiele woongemeenschappen en hielden zich vooral bezig met het verzamelen van voedsel en het verzorgen van de kinderen. De mannen leefden samen in jagersgroepen, hun belangrijkste taak was het jagen. Het was geen patriarchale samenleving en ook geen matriarchale samenleving. De cyclus van geboren worden, sterven en wedergeboren worden stond centraal en dood was niets anders als de overgang naar een nieuw leven. Het vrouwelijk principe, de vrouwelijke kant van de menselijke natuur, stond centraal, zowel in de geschiedenis van de mensheid als in de geschiedenis van elk mens. Er werd veel belang gehecht aan de bijzondere kracht van vrouwen gebaseerd op vruchtbaarheid en geboorte. Voor de eerste mensen waren vrouwen een mysterie met hun onverklaarbare ‘lichaamskalender’, hun maanritme, en het vermogen om nieuw leven te schenken. Alle macht van de natuur en over de natuur lag bij hen; de geboorte van nieuw leven uit de schoot van de vrouw was verwant aan de geboorte van nieuwe oogsten uit de aardeschoot.
‘ Jullie vroege voorouders zagen in dat jullie mensen en jullie natuurlijke omgeving onlosmakelijk verbonden onderdelen zijn van het grote mysterie van leven en dood en dat de hele natuur daarom met respect moet worden behandeld. Als symbool begon men mij toen af te beelden als het grootste wezen van allen – niets minder dan een godin. Ik werd bekend als Inanna in oud Sumerië, Ishtar in Babylon, Anat in Kanaän, Isis in Egypte, Rhea/ Cybele in Griekenland en ga zo maar door naar Gaea, Artemis, Diana, Venus…’
Laatste reacties