THE BLOG

22
May

Wees dankbaar voor alles wat je ervaart

Dankbaarheid voelt als de adem van mijn hart. Je hart weet dat je altijd bent waar je hoort te zijn met wat je ook voelt en ervaart, blijdschap, verdriet. Precies zoals je bedoelt bent. Dus waarom er niet dankbaar voor zijn? Zelfs je persoonlijkheid heeft er helemaal geen moeite mee om dankbaar te zijn – als het maar gaat om meevallertjes! De diepere laag van dankbaarheid heeft te maken met niet alleen dankbaar zijn voor het fijne, wat op je pad komt, maar….voor alles! Dus ook voor tegenslag, ziekte en pijn.

Ik ben dankbaar dat ik een aantal jaren geleden mijn huur niet meer kon betalen en mijn appartement moest verlaten. Mijn verkrampte relatie met geld veranderde in ontspannenheid. Ik heb ervaren dat het leven me altijd dat geeft wat me dient, ook al ziet het er in eerste instantie niet altijd zo uit. Het geeft me altijd meer ruimte in mijn geest en lichaam. Dat maakt me dankbaar.

Ik heb er geen spirituele discipline van gemaakt om voor alles dankbaar te zijn. Dat mijn ouders allebei maar 53 jaar mochten worden, vind ik gewoon klote en voelt als onzinnig. Toch besef ik me dat mijn zintuigen en verstand te beperkt zijn om oorzaak en gevolg hiervan te kunnen overzien. Wij kunnen als mens niet goed weten, wat goed is en waar we wel en niet dankbaar voor moeten zijn. Want elk nadeel heeft een voordeel – als je maar lang genoeg wacht kom je daar vanzelf achter.

Er is een mooi verhaal om dat te illustreren. Het speelt in vroeger tijden. Een man had een paard, een grote rijkdom in die tijd. Zijn vrienden vertelden hem, dat hij echt alle reden had om dankbaar te zijn! De man zei:” Het is zoals het is.” Toen brak het paard op een goede dag uit en liep weg, en iedereen sprak zijn medeleven uit over deze vreselijke tegenslag. Maar de man zei alleen:” Het is zoals het is.” Na verloop van tijd kwam het paard echter terug en had drie wilde paarden meegenomen! De dorpelingen kwamen en zeiden: “ Jij hebt wat om dankbaar voor te zijn! Je bent een rijk man met je vier paarden!” En de man zei weer: “Het is zoals het is.” De man had een zoon, en die begon meteen een van de wilde paarden te temmen…en brak daarbij een been. De dorpelingen kwamen langs en spraken hun medeleven uit: “Wat een pech! Je enige zoon en nu kan hij niet meer voort.” “Ach, ja”, zei de man, “het is zoals het is.” Niet lang daarna begon de vorst van het land een oorlog, en hij riep alle strijdbare jonge mannen op – op de zoon van de man na, want wat moesten ze met een soldaat met een gebroken been?

Dit verhaal zou je nog eindeloos door kunnen vertellen, en welke inhoud je het ook zou geven, het zou altijd een eb en vloed van meevallers en tegenvallers zijn!
Wanneer jij moet aangeven waar de man dankbaar voor had moeten zijn, dan zie je al gauw dat ieder nadeel het voordeel al in zich had, en ieder voordeel het nadeel. Door onze ideeën van goed of kwaad vast te hechten aan een gebeurtenis, zoals de dorpelingen deden, leek het steeds uitsluitend een voordeel of een nadeel te zijn. De dorpelingen vertegenwoordigen het denken van de persoonlijkheid. De man vertegenwoordigt het weten vanuit het hart. Hij weet dat wij het niet weten en dat is het hoogste, meest bevrijdende weten! Daarom kun je maar beter dankbaar zijn voor alles wat er op je pad komt. Wanner het lijkt alsof je leven uit de hand loopt en je bent er dankbaar voor, ontspan je. Door dankbaar te zijn, verbind je je met de stroom van levensenergie en ‘doe’ je altijd het optimale voor jezelf en anderen. Je zult merken dat gebeurtenissen die je eerder als een beproeving zag, steeds meer gaat ervaren als simpelweg een gebeurtenis. Dankbaarheid helpt om anders om te gaan met een lastige situatie.

17
May

Doe je mee?! Organisatie van levens- en liefdesceremonies

Doe je mee?! Organisatie van levens- en liefdesceremonies

Gisteren was ik in het mooie kerkje van Epse voor een mantraconcert. Het was een kadootje van mijn tante. Een dank je wel voor ons, een deel van de bezoekers, voor de geboden mantelzorg aan haarzelf en mijn oom. Met 20 tot 30 mensen is het kerkje van Epse al aardig gevuld, waardoor het intiem aanvoelde. Deze kerk was oorspronkelijk een protestantse kerk en is nu te huur voor yoga, trouwerijen, bedrijfsfeesten etc en ik begreep zelfs dat het te koop is.

Toen ik daar zo zat te genieten van de prachtige mantra’s waarvan ik sommige nog herkende van de Aarti (lichtceremonie en zingen van mantra’s) op de Ashram in Loenen, begon er iets te borrelen. Mijn priesteressen hart kreeg het warm. Wat een heerlijke plek is dit kerkje en wat zou je hier mooie ceremonies kunnen organiseren, dacht ik. Er zijn zoveel ‘huizen van de Liefde’ (je mag er bij denken wat je wil :)) die (deels) leeg staan en / of een nieuwe bestemming kunnen gebruiken of dat al hebben gekregen.

Een plek waar iedereen welkom is, of je er nu al bent of niet. Of je nu gelooft of niet of van welk geloof je ook bent. Liefde is in alles wat ik zie. Kom binnen.

Ik voel een verlangen om in zo’n prachtig kerkje ‘ceremonies van het leven en de liefde’ te gaan organiseren, een samen zijn waarin we reizen maken naar de Liefde die we altijd al zijn. Daarbij kunnen we putten uit onze persoonlijke ervaringen, uit gedichten, verhalen en wijsheden van diverse religies, spirituele leraren of van de slager om de hoek. “De liefde eren”, is daarbij wat we delen. Alles in ons leven is in essentie liefde. Onze afgunst, onze ziekte, onze haat, onze blijdschap, onze lust, onze kwetsbaarheid.

Muziek raakt, dus heel belangrijk in zo’n ceremonie. Stoeltjes zijn prima, zolang we ook maar kunnen bewegen en zingen. Natuurlijk is er ook ruimte voor de stilte die ons meeneemt voorbij de woorden, voorbij onze gedachten. En rituelen van leven en dood om ons samenzijn te bekrachtigen, rituelen die het leven zelf weerspiegelen.

“Het is heel belangrijk om je doelgroep goed te formuleren”, zei mijn tante die ik hierover vertelde. Zogezegd, denk ik aan vrouwen, mannen, tieners, kinderen die op zoek zijn naar zichzelf, geïnteresseerd zijn in zichzelf en het leven.

Dit komt zo als eerste in me op. Ja, dit kan wel eens heel leuk gaan worden……..

Mijn vraag aan jou:

Het lijkt me fijn en nuttig om dit met een groep te organiseren waarin we elkaar aanvullen qua passie en inbreng. Ik speel bijvoorbeeld (nog) geen instrument en zing graag maar heb niet allemaal leuke liederen paraat. Als je het met een groep doet kun je elkaar ook aflossen qua beschikbaarheid. Ik heb ook plannen om te gaan reizen volgend jaar, toch lijkt het me heel leuk om in de tijden dat ik hier ben (in Nederland) me hart te maken voor de ceremonies. Met elkaar is veel mogelijk, ook qua promotie. En misschien worden we wel een beetje geholpen door dat wat ons verbindt, het leven en de liefde zelf.

Dus mijn vraag aan jou:

* krijg jij het, net als ik, een beetje warm bij dit idee? Zou jij graag iets bijdragen, mee-organiseren, mee-muziek maken, mee-praten, mee-promoten, mee-rituelen delen, mee-……., leuk!

* weet jij een of meerdere (kleine) kerken liefst in de omgeving Zutphen – Dieren – Velp die te huur zijn om zulke ceremonies te organiseren? Het kan ook een buitenplaats zijn. Ik houd wel echt van de sfeer van een kerk, dus zalen of zo daar ben ik niet zo in geïnteresseerd;

Mail me dan vooral op anna@annapriesteres.nl. Ik kijk uit naar je mail!

06
May

Maria, de Grote Moeder, icoon van genade

Het pad van de Godin gaat verder, na de ervaring als Moeder, Heilige Maagd. Kunnen we het verhaal van de maagdelijke geboorte ook anders interpreteren? Waarbij het niet zozeer gaat over de uitschakeling van mannelijke activiteit of van seksuele activiteit, maar om de uitschakeling of beperking van menselijke activiteit. De maagdelijke geboorte is dan eerder een teken van Gods vrijheid en genade. Het wijst op een wedergeboorte, een nieuw begin dat God met de mensheid maakt. De maagdelijke geboorte, geïnterpreteerd als seksuele maagdelijkheid leidde eeuwenlang naar haar donker, naar Maria als Heilige Maagd, naar de menswording van de Grote Moeder. Niet langer geïnterpreteerd als maagdelijkheid maar als overgave aan het Leven, is de maagdelijke geboorte nu juist een poort naar haar goddelijke licht, naar haar verbinding met het totale leven.
>
Toen ik twee jaar geleden met een vriendin ging wandelen kwam het woord ‘genade’ ter sprake. Ik had weinig met dat woord terwijl mijn naam Anna of Anja of in het hebreeuws Hanna ‘begenadigd’ betekent, vol van genade. Genade, klonk me altijd erg religieus in de oren. Volgens deze vriendin was het een soort goddelijke gunst. En ook nu ik bij een christelijk gezin over de vloer kom, valt het woord soms. Ik begrijp van hen dat ‘genade’ iets bijzonders is, iets wat andere religies dan het christendom niet hebben. Het is de genade van God die vrij maakt.
>
Een paar maanden geleden las ik het boek, ‘Maria, icoon van genade’. Het is geschreven door Arnold Huijgen, een protestants theoloog. Van huis uit zijn die huiverig om Maria een aparte positie te geven, laat staan aan mariadevotie te doen. Ze zijn bang dat de mensen haar gaan aanbidden ten koste van God of Christus, om wie het eigenlijk gaat. Daarom ook in het voorwoord de opmerking dat het niet om Maria op zichzelf gaat: ‘in haar wordt Gods genade zichtbaar en krijgt Gods ontferming gestalte.’ Het boek is gelabeld als het beste theologische boek van 2021 en kun je lezen als een pleidooi voor herwaardering van Maria.
>
In dit boek komt Maria naar voren als de dienares van de Heere, degene die ‘ja’ zegt tegen God: ‘Zie, de dienares van de Heere, laat met mij geschieden overeenkomstig uw woord’ (Lukas 1:38). Zij laat het woord van God aan haar geschieden en laat God God zijn. Zo is zij de voorbeeldige gelovige, een waar icoon van genade. In mijn eigen woorden, ze toont ons het pad van de Godin, van de Grote Moeder. Het pad van acceptatie, overgave, vertrouwen, niet-weten en liefde zijn. Tegenwoordig zullen steeds meer mensen hier herkenning in vinden. Uw wil geschiedde, wat betekent dat je als mens, als ‘ik’, niet langer de regie voert over je leven. Het is een vorm van afstand doen die niet voortkomt uit zwakte of moedeloosheid, maar uit krachtig vertrouwen, zoals je je volledig overgeeft aan iemand die je vertrouwt en liefhebt. Het is meer niets doen dan iets doen, en juist dat maakt het soms zo moeilijk.
>
Maria is volgens het boek het ‘voornaamste exempel’ van de genade van God. Die genade is zo groot dat zelfs zij in beeld kwam. Aan Maria’s lage status als jonge vrouw uit Nazareth is af te lezen hoe genadig God is, volgens het boek. Maria is een gewoon joods meisje die het allemaal maar ontvangt. We vergeten dan dat Maria de christelijk gemaakte versie van de Grote Moeder is en dat ze ons als ontvanger van genade perfect het vrouwelijk principe van ontvankelijkheid toont. De zich alsmaar ontvouwende roos. Ontvankelijk zijn is dienstbaar zijn aan het leven en open staan voor wat het leven van je vraagt, open staan voor niet doen en aanwezig zijn. Zonder oordeel. En dat gaat samen met heel veel niet-weten. Maria wist niet hoe ze zwanger zou worden en hoe haar kind ter wereld zou komen. Maria claimt geen ruimte om die in te nemen maar geeft juist ruimte en vertrouwt dat zich vanzelf ontvouwt wat er van haar gevraagd wordt. Ze ‘laat door’. Haar ‘ja’ kun je lezen als een openstaan voor al het leven, zowel het goede als het slechte, zowel het hoogste als het laagste. Zoals ze zelf heeft ervaren. Daarom mogen wij tot haar komen, als inspiratiebron, want haar kracht van genade, overgave, ontvankelijkheid en onvoorwaardelijke liefde zijn we allemaal.

02
May

Innerlijk heilig huwelijk, helen en heel-zijn

Het verhaal van de maagdelijke geboorte, geïnterpreteerd als seksuele onschuld, zonder mannelijke en zonder seksuele activiteit heeft er toe bijgedragen dat we (onbewust) onze tegenpool, onze innerlijke man of vrouw zijn gaan wantrouwen. In relaties staan afhankelijkheden, verwachtingen, oordelen en spanningen tussen jou en je partner omdat het innerlijk huwelijk, de eenheid in jezelf, het omarmen van je innerlijke man of vrouw, niet belichaamd is, wat zich uiterlijk toont. Bij sommigen toont het zich in minder affiniteit met het yang- mannelijk ‘ik’ aspect, autonomie, verantwoordelijkheid en meer yin -‘wij’, identificatie met het ‘Al’, liefde en vrijheid. Bij anderen is het precies omgekeerd, meer ‘ik’ en minder ‘wij’. In elkaar zien we onze tegenpool, de reis naar onze innerlijke geliefde, yin of yang, waardoor we de heelheid weer in onszelf gaan voelen, onszelf helen. De tegenstellingen blijken elkaars spiegel te zijn, yin en yang zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, het mysterie huwt met de ratio.

Bij onze menselijke natuur hoort onze seksualiteit, ons verlangen naar versmelting met een vrouwelijke of mannelijke tegenpool. Dit seksuele verlangen symboliseert op een dieper niveau het verlangen van de ziel, die beide aspecten in zich draagt, om de yin- vrouwelijke en yang- mannelijke energieën in onszelf te verzoenen, te verenigen en samen te vallen met de androgene essentie die we in wezen zijn. Het innerlijk heilig huwelijk is de vereniging van tegenstellingen, het omarmen van onze innerlijke dualiteit. Het ligt in ieder van ons besloten. Je voelt je ten diepste thuis in jeZelf en het leven. Je belichaamt je heelheid, de geheelde relatie met jezelf. Je weet dat niets buiten jezelf je opvult of completer maakt, omdat er een eenheidsrealisatie is binnenin. Je kunt als compleet mens een relatie aangaan waardoor je niet meer afhankelijk bent van de ander en je in vrijheid kunt verbinden. Aangeleerde en onbewuste houdingen maken steeds meer plaats voor een gevulde innerlijke vrede.

Volgens Joseph Campbell, hoogleraar, cultuurfilosoof en auteur, hij wordt in het algemeen beschouwd als een van de belangrijkste deskundigen op het gebied van de mythologie, is er één groot universeel oerverhaal. Hij bestudeerde werkelijk alle grote verhalen die de mensheid over de hele wereld heeft verzameld: sprookjes, legenden, volksvertellingen en de grote heilige verhalen. In al die verschillende verhalen ontdekte hij een wonderlijke overeenkomst. Alle verhalen hadden een universeel patroon. Een verhaal met archetypische patronen. En behalve dat hij ontdekte dat er een grondpatroon bestaat, maakte hij ook duidelijk wat de bedoeling van dat grondpatroon is. Alle verhalen gaan er uiteindelijk over om samen te kunnen vallen met je eigen wezen. Wie ben je eigenlijk en wat kom je hier doen? Om dat te weten te komen zit er niets anders op dan op reis te gaan. En als je jezelf wentelt in je veilige comfortzone, dan krijg je vroeg of laat een oproep om die te verlaten. Door een gebeurtenis, een (ongewenste) bezoeker of je wordt “geroepen” door een weggestopt verlangen. Ook kan het zijn dat je je ongelukkig voelt in een situatie die je ‘veilig’ lijkt maar waar je vooral bent om tegemoet te komen aan wensen van anderen of door je eigen angst, om een bekende omgeving te verlaten. Als aan die oproep gehoor wordt gegeven, dan begint de reis van de held(in). De reis van de held(in) is de reis van ons ‘ik’, ons zelfbeeld, en het verhaal dat we leven. Het is de reis naar jezelf, een zoektocht naar geluk, liefde of heelheid. Dankzij dit verhaal, dit te lopen pad, dat zich uit als een roep om liefde, worden we ons bewust van de liefde, het leven en de heelheid die we zijn.

In de zoektocht naar heelheid vergeten we dat al het leven een uitdrukking is van heelheid. Alles in het leven draagt heelheid in zich. Zolang we nog allerlei ideeën over onszelf hebben, zien we onszelf door de mist van ideeën. Het ‘ik’ kan dan menen iets te zijn kwijtgeraakt en naar eenheid verlangen terwijl die eenheid van yin en yang er vanuit het perspectief van het leven, altijd is. Daarom is elk verhaal, elk zelfbeeld, eigenlijk niet meer dan een pose, zelfbedrog in zekere zin. Een masker dat ons het idee geeft dat we nog niet heel zijn en moeten transformeren. En vanuit ons verhaal-ik-perspectief is dat ook zo alleen wat je ‘ik’, niet weet is dat we al lang alle facetten van het leven zijn. Het grote en het kleine. Het alles en niets. Het duister en het licht. Het wezenlijke en het menselijke. De totaliteit van het bestaan dat wij zijn, dat jij bent. Dat je leven en liefde zelf bent. Eigenlijk zorgt het geloven van verhalen en het indelen in ‘goed’ en ‘slecht’ of ‘licht’ en ‘donker’ ervoor dat je afgeleid raakt van de heelheid die je bent. We kunnen dan vanuit elk hoekje en gaatje ‘groeien’ naar heelheid, wat werkt voor jou, veelal vanuit de oude wonden en problemen die je in het verleden lijkt te hebben opgebouwd. Hoe meer ons ‘ik’ valt, hoe meer het samenvalt met dat wat je werkelijk bent, wat is, en altijd was. Liefde. Heelheid.

Er ontbreekt in werkelijkheid nooit iets in het leven, maar wel in het verhaal over het leven in onze denkgeest dat we ervaren. Dat is geen fout. Leven en bewegen is mogelijk bij de gratie van polariteit. Door de twee kanten van de medaille kunnen we het leven en daarmee onszelf leren kennen. We voelen en begrijpen wat leven is als we ook weten wat niet-leven, overleven of een ervaring van dood-gaan is. Als we onze schaduw leven en voelen, belichamen. Dus gaat de liefde die je bent op zoek naar zichzelf. Om te worden wie we altijd al waren. Liefde of heelheid is, altijd aanwezig in onze perfecte imperfectie. Verdriet, blijdschap, verwarring, pijn, het is allemaal niets dan liefde, maar we ervaren of voelen de liefde pas als we onze schaduw een veilige en liefdevolle plek in onszelf geven. Als we het innerlijk huwelijk sluiten en onze tegenpool omarmen, want dan stopt onze zoektocht. Onze innerlijke reis heeft gezorgd voor eenheid met het totale leven; door het vergroten van ons zelfbeeld, het loslaten van ons verhaal, het aanboren van een ongekende kracht in onszelf, een nieuw perspectief op het leven. Dit is niet iets wat je hoeft te doen, dit is wat ontstaat als je leeft want zoals Joseph Campbell ontdekte leidt elk verhaal naar het samenvallen met je eigen wezen. Naar de liefde en heelheid die je altijd al was. Daarom hoeft niets uitgebannen of bereikt te worden, want helen gaat (min of meer) vanzelf vanuit heel-zijn. Je krijgt de juiste mensen en situaties aangereikt. Wat ons rest is de liefde die we zijn en altijd al waren, eren.